موقعیت علمی
مرحوم سیّد حدود 10 سال در حوزة علمیّة اصفهان و پس از هجرت به نجف أشرف (در سن‌ّ 24 سالگی) در سال 1308 قمری تا سال 1329 قمری (یعنی جمعاً حدود 31 سال) به صورت مستمر و پیوسته از محضر علمأ بزرگ خصوصاً «مرحوم آخوند خراسانی» استفاده‌های وافر علمی برده‌اند. آیة الله اصفهانی دارای ذوقی سلیم و فهمی نیکو و نظری صائب در استنباط و درک احکام و مسائل شرعی بود و همین خصوصیت او را در مجالس علمی زبانزد اهل دانش نموده بود ژرف نگری سید و تاءمل و تعمق بسیارش در مسائل علمی ستودنی بود.
جولان فکری و پژوهش بسیار او در جوانب هر مساءله باعث می شد که در یک موضوع ، نظریات گوناگونی در طول زمان ، ارائه نماید و در مسائل پیچیده فقهی به گره گشایی بپردازد. با این همه تا مدتهای طولانی حلقه درس او را شاگردانی اندک تشکیل می دادند. پس از اینکه میرزا محمد تقی شیرازی ، مرجع تقلید شیعیان مردم را در مسائل احتیاطی خویش به وی ارجاع داد، آوازه اش بالا گرفت و روز به روز بر عدد شاگردانش افزوده می شد، تا جایی که پس از درگذشت آیة الله سید محمد کاظم یزدی (1337 ق ) حوزه درسش ، پررونق ترین مجمع علمی در میان مجامع علمی آن روزگار گردید.روشن است : تحصیل علم نزد أساتید مبرّز حوزه‌های علمیّه اصفهان و نجف أشرف، در این مدّت طولانی (حدود 31 سال) آنهم توسّط شخصی که از هوش و ذهن و استعداد بالایی برخوردار بوده و همزمان، تدریس «سطح فقه و أصول» و پس از آن، تدریس مدام مباحث «خارج فقه و أصول» بعد از فوت مرحوم آخوند (1329 قمری) تا أواخر حیات (1365 قمری) یعنی حدود 35 سال و در نتیجه، تربیت شاگردان فراوان (که بسیاری از آنان بعدها از مراجع و مجتهدین بزرگ شدند) و (شاید) از همه مهمّتر جوابگویی سریع و دقیق به هزاران استفتأ (سؤالات شرعی) که از شهرها و کشورهای گوناگون (در زمان مرجعیّت) از ایشان می‌شد.
